Helenio Herrera

[yoda79]

Pora na założenie wątku o człowieku dzięki któremu kibicuje Interowi,czyli legendarnemu Helenio Herrerze. Obieżyświat największe sukcesy święcił w latach 50 i 60 XX wieku,mianowicie:
Atlético Madryt: Mistrzostwo Hiszpanii 1950, 1951
FC Barcelona: mistrzostwo Hiszpanii 1959, 1960
Puchar Hiszpanii 1959, 1981, Puchar Miast Targowych 1960
Inter Mediolan: Mistrzostwo Włoch 1963, 1965, 1966,
Puchar Mistrzów 1964, 1965, Puchar Interkontynentalny 1964, 1965
AS Roma: Puchar Włoch 1969.
Jeśli chodzi o mnie mam do tego pana szczególnie emocjonalny stosunek,jako dzieciak(pod koniec lat 80) czytałem o historii europejskich pucharów i tam autor (książki niestety nie pamiętam) rozwodził się nad geniuszem HH i wspaniałym Interem. Wprowadzenie catenaccio wcale nie zabijało piękna futbolu,co doskonale pamiętam z relacji autora książki. Wciągnęło mnie... Od 20 lat jestem fanem Interu i wciąż czekam aż na ławce trenerskiej naszego klubu pojawi się ktoś tak charyzmatyczny i z taką wizją jak wielki Helenio Herrera.
Czekam na wasze odczucia związane z HH.

[IlCapitano]

Cóż ja mogę napisać o Nim, zmarł kiedy miałem 6 lat... Wszystko na temat Herrery i Wielkiego Interu z lat 60-tych wiem z książek i meczów z trudem odszukanych w internecie.
Co ciekawe pierwsze trofeum z Interem wygrał 3 lata po przyjściu do klubu, no ale z trudem, mozolnie budował drużynę zgodnie ze swoją wizją, dobierając zawodników również pod względem charakteru. Właśnie przez charakter, z klubu wyleciał fantastyczny snajper Antonio Valentin Angelillo.
Liczyłem, że "nowym Herrerą" okaże się Mourinho, ale chyba się przeliczyłem.

[yoda79]

Właśnie Il Capitano - HH miał swoją wizję a tego brakuje kolejnym trenerom Interu. Niektórzy mylnie nazywają HH "grabarzem futbolu",ale większość (w tym ja) uważa go za "maga futbolu". Jak przypominam sobie opowieści o meczach Interu HH z Realem do tej pory czuję dreszczyk emocji.

[IlCapitano]

Wiesz, owe pojęcie "grabarza futbolu" zostało zapewne wymyślone przez niby ekspertów, zachwyconych banalną, ofensywną "piłką dla mas" graną przez Barcelonę i temu podobne. Tacy ludzie nie potrafią dostrzec prawdziwego piękna Catenaccio. Tak samo płakali kiedy reprezentacja Włoch wygrała w 2006 roku Mundial w Niemczech, a ja byłem zachwycony ich perfekcyjną grą obronną i wzorowymi kontratakami. To jest prawdziwy, inteligentny futbol, dla koneserów a nie 100 podań dla pospólstwa, które media sprzedają łatwo niedzielnym kibicom.

Po przyjściu Mourinho właśnie liczyłem na taką piłkę, ale to co obecnie prezentujemy to jest jeden, wielki chaos i nie zanosi się na zmiany.

[Nen]

Kiedyś czytałem o Herrarze i właśnie jego sylwetka przypomniała mi się gdy trafiał do nas Mourinho. Gra żelazną defensywą może być efektowna i skuteczna. Zapadł mi w pamięci mecz z Luzerpulem kiedy to przegraliśmy na Anfield 1:4 by w rewanżu zwyciężyć 3:0. Pamiętam również słowa Herrary który mówił, że w meczu ma się około 20 okazji na zdobycie gola wiec jeżeli uwierzysz w to, że możesz tyle zdobyć to tyle zdobedziesz. Miał rację, ponieważ wiele rozgrywa się w głowach piłkarzy. Fajnie, że ta wielka postać, za której Inter święcił największe sukcesy została przypomniana.

[ZanettiCK]

Według mnie Herrera to geniusz ale ciągle niedoceniany. W końcu wprowadził on system, któremu Włosi po części zawdzięczają MŚ '82, a mentalność pozostała do dzisiaj. No i odkrył talent Facchettiego, co jest osiągnięciem samym w sobie.

[zidek]

Fantastyczny trener, niestety znam go tylko z książek i internetu. Bardzo bym chciał żeby Inter grał tak skutecznie w defensywie jak za jego czasów, bo mimo że mamy bardzo dobrych obrońców często przytrafiają się im błędy. apropo HH mam cały czas dodatek do PES 6 "db.legends" i zawsze jak gram to niszczę wszystkich drużyna właśnie stworzoną przez HH

[yoda79]

Zjeżył mnie wczoraj jeden z "ekspertów" w "N", mianowicie ignorant stwierdził,że HH zamordował futbol. Zero pojęcia o historii, facet wygląda na 40, siedzi w interesie pewnie z połowę życia i takie bzdury wygaduje.
Owszem końcówka HH w Interze nie wyglądała za ciekawie,ale początki jego panowania to nowoczesny styl, na dodatek bardzo skuteczny.
Ech, teraz tylko zna się historię Messiego i Ronaldo, zapomina się o ludziach, którzt tworzyli historię piłki sprzed ery globalnej wioski i piłkarzy-zjadaczy chipsów.
HH - Wielki Mag i koniec.

[Helton]

Zjeżył mnie wczoraj jeden z "ekspertów" w "N", mianowicie ignorant stwierdził,że HH zamordował futbol. Zero pojęcia o historii, facet wygląda na 40, siedzi w interesie pewnie z połowę życia i takie bzdury wygaduje.
Owszem końcówka HH w Interze nie wyglądała za ciekawie,ale początki jego panowania to nowoczesny styl, na dodatek bardzo skuteczny.
Ech, teraz tylko zna się historię Messiego i Ronaldo, zapomina się o ludziach, którzt tworzyli historię piłki sprzed ery globalnej wioski i piłkarzy-zjadaczy chipsów.
HH - Wielki Mag i koniec.

Lepiej nie ogladac tego belkotu pseudo ekspertow z tvn. Dla nich liczy sie messi , ronaldo wiadomo to jest trendy.Jagoda kiedys mowil cos ze mou i tak nie bedzie tak zapamietany jak guardiola bo po latach bedzie sie oceniac tylko piekna gre. Troche odbiegnę od tematu , ale ostatnio ogladałem na N program gdzie ryczel stwierdzil ze jego szef walter to jedyny czlowiek ktory chcial zaprowadzic porzadek na stadionach i wspomagała go gazeta wyborcza. Jak to usłyszałem to wylaczylem bo tego sie nie da sluchac ani ogladac.

[yoda79]

W ramach odreagowania po dzisiejszym blamażu polecam:
http://www.youtube.com/watch?v=VlKDzKgKBSg
Finał z 1963 z Realem, dynamika Mazzoli mogłaby co niektorych naszych grajkow zawstydzić dokumentnie.
http://www.dailymotion.com/video/xm7e3k ... 1965_sport
Droga po 2 PM, mecze z Liverpoolem przeszły do historii, zwróccie uwagę na nasz drugi gol,no i  finał na naszym stadionie z Benficą:) Efektowne mecze, efektowne zwycięstwa (6:0, 3:0)
Na deser kompila bramek Angelillo (wylecial tuż przed zwycięstwami w PE):
http://www.youtube.com/watch?v=o6os0oYRpK0
Forza Inter!

[Shady]

Co nieco o Herrerze oraz catenaccio.

"Ryglowanie po włosku

Ze Szwecji przenosimy się dzisiaj na Półwysep Apeniński, do Włoch. Przyjrzymy się dzisiaj jednemu ze znaków rozpoznawczych tamtejszego futbolu, catenaccio, obalając po drodze kilka narosłych wokół niego mitów. Najwięcej uwagi poświęcimy zespołowi, któremu przyniósł on największe triumfy – Interowi Mediolan.

Wbrew powszechnym opiniom catenaccio, czyli „rygiel” lub „zasuwka”, nie narodziło się we Włoszech, lecz w Szwajcarii, w głowie Austriaka Karla Rappana, wówczas grającego trenera w genewskim Servette FC. Było to oczywiście catenaccio w najbardziej pierwotnej formie, różniące się znacznie od tego stosowanego potem przez Helenio Herrerę na boiskach włoskich i nazywane z francuska verrou. W wywiadzie dla magazynu World Soccer w 1962 roku Rappan mówił, jaki cel mu przyświecał: „W przypadku drużyny szwajcarskiej taktyka odgrywa olbrzymią rolę. Szwajcarzy nie są urodzonymi piłkarzami, ale za to mają trzeźwe podejście do życia. Można ich nauczyć, by zawczasu kalkulowali swoje ruchy. (…) Czasem dysponuje się 11 przeciętnymi futbolistami, których trzeba zjednoczyć wokół wybranej koncepcji, jakiegoś konkretnego planu. Chodzi o to, by z każdego zawodnika wydobyć jak najwięcej potencjału, dzięki czemu korzysta cały zespół”.

System wymyślony przez Rappana był wariantem ustawienia 2-3-5, znanego od dziesiątek lat, zmodyfikowanym nieco na potrzeby dostępnych zawodników. Jonathan Wilson, dziennikarz Guardiana i ekspert w dziedzinie taktyki piłkarskiej, tak pisze o podstawowych założeniach verrou: „ Dwóch skrzydłowych przeobrażało się w bocznych obrońców. Co prawda nadal mieli oni pewne zadania ofensywne, ale przede wszystkim skupiali się na powstrzymywaniu skrzydłowych rywala. Zatem dwóch klasycznych obrońców przyjmowało na siebie rolę środkowych, co do zasady wystawianych w linii, ale gdy przeciwnik atakował swoją prawą stroną, to lewy środkowy wychodził mu naprzeciw, a prawy osłaniał z tyłu. Atak lewą stroną powodował zmianę ról. Teoretycznie przynosiło to efekt w postaci zawodnika znajdującego się z tyłu, zwanego przez prasę verouller – a który miał się później stać libero”.

Ustawienie to nie było pozbawione wad. W meczach z rywalami grającymi system W-M lub klasycznym 2-3-5 piłkarze Rappana byli skazani na przegranie walki o pewne rejony boiska, w których mieli luki. Zminimalizować wynikającego z tego zagrożenia nie można było inaczej niż przez cofnięcie się głęboko do obrony. Czyniło to drużyny prowadzone przez Austriaka niezbyt efektownymi, za to zabójczo efektywnymi. Z Servette Rappan zdobył dwa mistrzostwa kraju, kolejnych pięć tytułów mistrzowskich wywalczył jako trener Grasshoppers Zurych. Poza tym znacząco poprawił grę reprezentacji Szwajcarii, która długo była uważana za najsłabszy zespół narodowy Europy Środkowej. Podobną strategię przyjął w tym czasie zespół Krylji Sowietow Kujbyszew pod wodzą Aleksandra Kuzmicza Abramowa, nieskrępowanego żadnymi schematami, ponieważ – zanim został trenerem piłkarskim – zajmował się gimnastyką sportową. Rosjanie nazywali tę taktykę Zaciskiem Wołgi (wołgskaja zaszczepka).

Należałoby tu wspomnieć o pewnym przekłamaniu utrwalanym przez niektóre sportowe media, które krzyczą nagłówkami o catenaccio, gdy pojawia się drużyna – szczególnie włoska – głęboko cofnięta, stawiająca na defensywę i zdyscyplinowana taktycznie. Otóż catenaccio nie jest już stosowane w praktyce! Już sam fakt, że nie istnieje pozycja libero, która traci sens przy obecnym przepisie o spalonym, powoduje, iż żadnego z obecnie wykorzystywanych ustawień nie można nazywać catenaccio.

We Włoszech system ten pojawił się za sprawą Gipo Vianiego, który twierdził, że wymyślił go niezależnie od Szwajcarów, przechadzając się brzegiem morza i rozmyślając o sieciach rybackich. Wpadł na pomysł, że potrzebuje jednego dodatkowego obrońcy ustawionego za pierwszą linią obrony – przez jedną sieć ryba może jeszcze się prześliznąć, ale drugiej nie sforsuje. Jego wynalazek nazywano vianemą. Salernitana, drużyna Vianiego, Włoch nie podbiła, ale dała początek modzie na catenaccio. Bodaj najbardziej znanym jego wyznawcą był Nereo Rocco. Wielką sławę przyniosły mu sukcesy z Milanem w latach 60., ale już na początku wcześniejszej dekady przy pomocą catenaccio wyciągał z tarapatów Triestinę i Padovę. Potem mistrzostwo Włoch, stosując jedną z odmian rygla, zdobyła Fiorentina. Nawet jednak sukcesy tej taktyki nie zmieniły powszechnej opinii o niej – wciąż zdaniem większości była to taktyka dla słabych, którzy nie mają piłkarskich argumentów przeciw mocarzom. Milanowi pod wodzą Rocco zarzucano wręcz brutalność i zabijanie ducha gry, choć w sezonie 1961/1962 Rossoneri zdobyli w lidze aż 83 bramki, o 22 więcej od drugiej pod tym względem Romy.

Wszystko zmieniło się, kiedy catenaccio zaczął stosować wielki Inter Mediolan i okazało się, że nie jest to chowanie głowy w piasek i że można w ten sposób zdobywać trofea. W istocie catenaccio (przynajmniej ta perfekcyjna jego wersja, pokazywana przez Inter) nie polegało bowiem na zakoszarowaniu się we własnym polu karnym i ślepym wybijaniu piłki; było to bazujące na dobrym ustawieniu i przewidywaniu boiskowych wydarzeń połączenie zdyscyplinowanej gry obronnej z szybkimi kontrami. Nerazzurri realizowali założenia catenaccio do perfekcji, podbijając w ten sposób nie tylko Włochy, ale całą Europę. Nie byłoby jednak ich sukcesów bez wielkiego Helenio Herrery.

Urodzony w Argentynie Herrera karierę piłkarską rozpoczynał w Maroku, gdzie przeprowadził się z rodzicami we wczesnym dzieciństwie. Biegając za piłką, kariery jednak nie zrobił. O wiele lepiej radził sobie jako trener. Zanim jednak objął stery w Interze, prowadził kilka klubów francuskich i hiszpańskich, w tym Barcelonę. W latach 1959–1962 łączył pracę w klubach z prowadzeniem reprezentacji Hiszpanii. Słynął z niebywałego zmysłu taktycznego i dbania o każdy szczegół – był pionierem psychologii w sporcie, interesował się dietami jego zawodników, wprowadził zwyczaj spędzania wieczoru poprzedzającego mecz w bazie treningowej. Był miłośnikiem przedmeczowych raportów, w których szczegółowo analizował grę najbliższych rywali, co w tamtym czasie nie było tak powszechne jak dzisiaj. Tam, gdzie pracował, zwykło się nazywać go Magiem, czego bardzo nie lubił. Nie oznacza to, że nie miał wysokiego mniemania o sobie. Wręcz przeciwnie, nie krępował się mówić w wywiadach, że żaden szkoleniowiec nie osiągnął wcześniej tyle co on, chociaż na gwiazdorstwo u jego zawodników był wyczulony, o czym przekonał się w Barcelonie Ladislao Kubala. Z cytatów Herrery można by utworzyć księgę aforyzmów, którą do snu powinni czytać sportowcy cierpiący na brak motywacji. Wielu uważało go za megalomana.

W Interze Herrera zażądał pełnej kontroli nad drużyną. Nie wszystkim zawodnikom się to podobało, ale sukcesy tymczasowo zamknęły im usta. Na oskarżenia o antyfutbol Argentyńczyk odpowiadał: „Problem tkwi w tym, że ci, którzy postanowili skopiować moje rozwiązanie, robili to niewłaściwie”. Jego boiskowym mottem było: przede wszystkim zachować czyste konto. Zarzucano mu podawanie podopiecznym niedozwolonych środków i kupowanie meczów. Niczego jednak nie udowodniono, a fakty są bezlitosne jego adwersarzy: cztery mistrzostwa Hiszpanii, trzy mistrzostwa Włoch, dwa Puchary Hiszpanii, dwa Puchary Mistrzów, dwa Puchary Interkontynentalne, Puchar Miast Targowych i Puchar Włoch.

Apogeum złotego okresu Interu przypada na lata 1964–1965. Wtedy to mediolańczycy dwukrotnie okazywali się najlepsi w Europie. W pierwszej zwycięskiej dla nich edycji wyeliminowali między innymi Everton, Partizan i Borussię Dortmund, by w finale maksymalnie uprzykrzyć życie Realowi Madryt. „Real cudowny, ale Inter silniejszy”, cieszyła się włoska prasa. Magazyn France Football pisał o „robotach Herrery” i ‘zabiciu piłkarskiego romantyzmu’. Rok później Nerazzurri powtórzyli ten wyczyn. Tym razem w finale nie dała im rady Benfica.

Tekst ten byłby niepełny bez wspomnienia o kilku czołowych postaciach tamtego zespołu – wszak Herrera nie zdobywał tytułów w pojedynkę. Jednym z kluczowych zawodników był Armando Picchi, ustawiony za czwórką obrońców i asekurujący pozycje bocznych obrońców, którzy często wędrowali do przodu. Tymi defensorami byli Tarcisio Burgnich i Giacinto Facchetti. Ten drugi do dziś uznawany jest nie tylko za ikonę futbolu włoskiego, ale i za jednego z najlepszych graczy defensywnych w historii futbolu. W środku pola operował niezwykle wszechstronny Luis Suárez, który podążył się do Lombardii za Herrerą. Był wtedy najdroższym piłkarzem globu, ale z pewnością wart był tych pieniędzy. To on był zalążkiem większości akcji ofensywnych Interu. Brylował dryblingiem i dokładnymi podaniami. Nie bez powodu w 1960 roku, grając jeszcze w Barcelonie, został laureatem Złotej Piłki. Jeśli dodać do tego Mario Corso, Jaira da Costę czy Sandro Mazzolę (syn słynnego Valentino), którym Herrera powierzał strzelanie goli, mamy pełny obraz mediolańskiej potęgi.

W końcu jednak Inter Herrery zaczął się rozsypywać. Zawodnicy nie wytrzymywali już twardych rządów Maga. Coraz częściej przeszkadzało im to, że nie mają czasu dla rodzin. W drużynie panowała gęsta atmosfera. Symbolicznym końcem tej ekipy był przegrany z Celtikiem finał Pucharu Mistrzów z 1967 roku, kiedy wszystkie bolączki Herrery się skumulowały. Suárez nie mógł zagrać z powodu kontuzji, Mazzola był świeżo po chorobie, kapitan Picchi wymiotował z nerwów. Burgnich relacjonował potem, że ogarnęła ich „obsesja na punkcie zawodników Celticu”, ale już po kwadransie gry wiedzieli, że nic z tego nie będzie. Kiedy potem Inter stracił mistrzostwo kraju, Herrera zaczął zrzucać winę na piłkarzy. Dla drużyny już nie było ratunku.

Catenaccio miało wielu naśladowców. Nikt nie miał jednak tak dobrych wykonawców tej taktyki jak Herrera w Interze, więc nie zawsze przynosiła ona pożądane rezultaty. Coraz wyraźniej dało się zauważyć jej braki. O „brudnym” catenaccio Herrery mówiono, że jego wszystkie atuty znikały w pojedynkach z drużynami ustawionymi ultraofensywnie, gdy Włosi nie mogli liczyć na przychylność sędziów. Cóż, kwestia ta pozostanie nierozstrzygnięta. Trofeów z gablot jednak nikt Interowi nie odbierze."

Źródło: http://www.wykop.pl/wpis/8081108/ryglow ... y-sie-dzi/

[Mora]

Ten temat chyba najlepiej pasuje. Ranking najlepszych drużyn powojennej Europy, w którym oczywiście nie mogło zabraknąć Grande Interu Herrery. Ciekawa lektura, polecam.

https://weszlo.com/2020/03/25/100-najle ... ropy-25-1/

[Endru]

Zastanawia mnie tak niskie miejsce Interu, Jose Mourinha zdobywcy jedynej tripletty w historii wloskiego fotballu.

[Radek]

https://newonce.sport/2020/03/kawiarnia ... awet-braci

Też ciekawy tekst o tamtych czasach.