Inter Conte - analiza taktyczna (11)

Dominacja niskiego ustawienia linii pressingu, krótkie pole gry, wyszukiwanie wolnych przestrzeni w ataku, umiejętność odnajdywania się w różnych fazach konstruowania akcji z przewagą gry z kontrataku – są to cechy, które w skrócie opisują filozofię gry stosowana przez Inter w sezonie 2020/2021. Dzisiejszy tekst jest poświęcony taktycznym aspektom, które przybliżą niektóre założenia wdrożone w zespole Antonio Conte.  

Od 3-4-1-2 do 3-5-2. 

Pomimo chęci ustawiania zespołu w formacji 3-5-2, niemal od samego początku Antonio Conte próbował gry w taktyce 3-4-1-2. Inter rozpoczął tegoroczną kampanie w formacji z pomocnikiem za plecami napastników, co było spowodowane próbą znalezienia miejsca w drużynie dla Christiana Eriksena. Eksperyment ten okazał się ostatecznie klapą, czego wynikiem był powrót do ulubionej formacji szkoleniowca Nerazzurrich.  

Na niepowodzenie gry w systemie 3-4-1-2 mogło mieć kilka czynników - i prawdopodobnie nie chodzi tutaj wyłącznie o słabą dyspozycję Eriksena na początku sezonu, a filozofię gry, której część została zbudowana już w pierwszym sezonie pod wodzą Conte, a jej brakiem kompatybilności z nowym pomysłem na ustawienie. Przede wszystkim – ustawienie z wyżej wysuniętym pomocnikiem wymuszało na Interze grę z wyżej ustawioną linią obrony – co sprawiało drużynie problemy, czego rezultatem były często tracone bramki. 

Problemem była także zmiana roli środkowych pomocników. Marcelo Brozovic przez lata swojej gry w Interze zdołał przekonać wszystkich obserwatorów, że nie radzi sobie lepiej na żadnej innej pozycji niż na centralnie ustawionej przed linią defensywy, mając ustawionych po bokach dwóch kolegów z pomocy. Nicolo Barella najlepiej radził sobie w roli prawego mezzali, a w 3-4-1-2 więcej uwagi musiał poświęcić budowaniu akcji niż w znajdowaniu wolnych przestrzeni w liniach defensywnych rywala.  

Wydaje się, że sam Eriksen nie do końca pasował do roli 10. Dynamika gry we Włoszech ulega ciągłej zmianie i znalezienie miejsca ofensywnemu pomocnikowi za plecami napastników jest utrudnione – dla przykładu, na tej pozycji o wiele lepiej radził sobie do tej pory np. Alexis Sanchez, który jest bardziej błyskotliwy od Duńczyka, co pozwala mu na szybsze podejmowanie decyzji i podniesienie prędkości gry Interu – czego przykładem było np. spotkanie z Fiorentiną na Giuseppe Meazza, kiedy wejście zawodnika odmieniło losy spotkania.  

Ostatecznie, dzięki poprawie gry w fazie bronienia, Eriksen bardzo dobrze radzi sobie ustawiony głębiej - gdzie jak powiedział ostatnio Massimiliano Allegri – ma więcej miejsca i czasu i może posłać piłkę, gdziekolwiek chce.  

Dominacja niskiego pressingu z krótkim polem gry. 

Inter najlepiej czuje się w grze w kontrataku, gdzie drużyna w największym stopniu uwalnia swój prawdziwy potencjał w postaci dynamiki Romelu Lukaku, Nicolo Barelli czy Achrafa Hakimiego. Aby uwydatnić te atuty, Conte stawia zazwyczaj na stosunkowo głębokie cofnięcie drużyny na własnej połowie, gdzie w grze defensywnej bierze udział cała 11. W starciu z najsilniejszymi rywalami napastnicy ustawieni są nawet na 35-40 metrze od bramki. Pole gry jest skrócone do absolutnego minimum, a odległości między formacjami – niewielkie.  

Tym samym, Nerazzuri lubią dać swojemu przeciwnikowi więcej swobody na jego połowie oraz na wysokości linii środkowej boiska, dając mu mylną świadomość, że to rywal, a nie Inter – kontroluje przebieg spotkania. Ostatecznie, największym problemem przeciwników jest znalezienie luki w szczelnej defensywie zespołu Conte - ponieważ niewielkie odległości między formacjami oraz głęboka defensywa powoduje konieczność gry w szerz boiska i uniemożliwia znalezienie miejsca na przeprowadzenie prostopadłego podania.  

Ulubionym rozwiązaniem, mającym karcić błędy rywali jest wykorzystywanie luk powstałych po rajdach bocznych obrońców rywali. Powstałe przestrzenie są natychmiastowo zajmowane przez napastników czy Nicolo Barellę (szczególnie jest to widoczne po stronie Romelu Lukaku), co umożliwia błyskawiczne przeniesienie gry na połowę rywala, często z pominięciem drugiej linii.  

Tak jak Lukaku dominuje w kontratakach przeprowadzanych bocznymi sektorami boiska, tak jego partner w ataku, Lautaro Martinez, zazwyczaj ustawiony jest nieco głębiej, gdzie najlepiej czuje się w grze kombinacyjnej, próbując rozwiązać akcje bezpośrednimi podaniami pomiędzy nim, a Belgiem.  

Atak pozycyjny – gra na znalezienie przestrzeni. 

Cierpliwość - tym słowem najłatwiej byłoby opisać sposób rozgrywania ataku pozycyjnego. Inter stawia na rozegranie piłki krótkimi podaniami – potwierdzają to statystyki, które mówią, że drużyna Antonio Conte stosuje najmniej długich podań ze wszystkich zespołów Serie A (stan na 19.03.2021 r.).  

Głównym celem długiego rozgrywania piłki jest znalezienie wolnej przestrzeni na boisku, mogącej otworzyć szanse do dostarczenia piłki jak najbliżej bramki rywala. Drużyna tym samym nie skupia się na znalezieniu podania prostopadłego za plecy obrońców czy miejsca do oddania strzału z dystansu - dość powiedzieć, że Inter w bieżącej kampanii bramek spoza pola karnego zdobył “jak na lekarstwo”. Atak odbywa się z udziałem wszystkich graczy z pola przy określonej dyscyplinie taktycznej – zawodnicy trzymają się przydzielonych pozycji, a kluczem do stworzenia wolnych korytarzy jest wykonywanie nieustannego ruchu do piłki.  

Ważną rolę w ataku pozycyjnym odgrywają napastnicy, którzy bardzo często obsługiwani są podaniami od środkowych pomocników. Tym samym Inter wykorzystuje umiejętność zastawiania się z piłką Lukaku i Martineza, którzy po przyjęciu piłki próbują szybkiego rozegrania piłki między sobą lub też uruchamiają podaniem zawodnika atakującego z głębi pola.  

To, że kluczową rolę w konstruowaniu akcji odgrywają napastnicy podkreślają statystyki – najlepszymi dogrywającymi piłki w tym sezonie są kolejno: Lautaro Martinez (8 asyst), Romelu Lukaku (7 asyst) i Alexis Sanchez (6 asyst, tyle samo co Barella i Brozovic).

Wariant B. 

Nie sposób zdefiniować gry jakiegokolwiek zespołu w jeden konkretny sposób, ponieważ każdy mecz jest inny. Możemy wysuwać wnioski na postawie tego, co obserwujemy najczęściej, lecz każde spotkanie może nieść za sobą coś innego. Tak na przykład - w spotkaniu ze Spezią, Conte postawił na ustawienie wahadeł i dwóch pomocników bliżej środkowych napastników, a ciężar rozgrywania akcji spoczywał na środkowych obrońcach i głęboko cofniętym Brozoviciu. 

Głównym celem w niniejszym wariancie ataku jest dostarczenie piłki do jednego z szeroko ustawionych wahadłowych lub pomocnika, którego zadaniem było uwolnienie się spod ścisłego krycia przeciwnika. Jeśli żadna z takich opcji jest niemożliwa, Inter zazwyczaj bazuje na zgraniu duetu Lukaku-Martinez, kierując podania bezpośrednio do nich. Argentyńczyk i Belg starają się wówczas rozegrać akcję dwójkowo, opierając się na szybkich i bezpośrednich podaniach.  

Odmienna rola Barelli i Eriksena. 

Rok czasu potrzebował Christian Eriksen aby dostosować się do potrzeb Antonio Conte oraz do znalezienia miejsca, w którym będzie dla Interu najbardziej przydatny. Jak do tej pory Duńczyk pełni role drugiego pivota, ustawionego po lewej stronie boiska i wspierającego w konstruowaniu akcji i budowaniu kontrataku z głębi pola, Marcelo Brozovicia.  

Trudno powiedzieć, czy Włoski szkoleniowiec będzie próbował lepiej wykorzystać potencjał Eriksena w postaci strzelania bramek (we Włoszech do tej pory ukryty, ale powszechnie znany) czy w zamyśle szkoleniowca jest utrzymanie “krzywego kształtu formacji” - w zespole jak do tej pory dominuje bowiem atakowanie głównie prawą stroną boiska, gdzie w porównaniu do Duńczyka szerzej i wyżej ustawiony jest Nicolo Barella, wspierający w atakach Romelu Lukaku i Achrafa Hakimego. Może składać się na to kilka czynników.  

Przede wszystkim – wynikiem odmiennej roli Barelli i Eriksena mogą być ich partnerzy w bocznych sektorach boiska. O ile Hakimi dobrze radzi sobie zarówno w ataku pozycyjnym jak i kontratakach, tak Ivan Perisic dużo gorzej radzi sobie w tym pierwszym elemencie. Jeśli Chorwat jest ściśle kryty w ataku pozycyjnym - większość piłek odgrywa do tyłu. Tym samym, przeprowadzenie ataku lewym sektorem boiska staje się utrudnione.  

Ustawienie Eriksena głębiej pozwala na większą swobodę Marcelo Brozoviciovi oraz Alessandro Bastoniemu. Brozo, mając obok Duńczyka może niekiedy ruszyć z piłką wyżej, co daje Interowi dodatkowy element zaskoczenia i płynniejsze przejście do ataku. Dodatkowo, w ostatnich spotkaniach występowały niekiedy sytuacje w których obaj Panowie, wykorzystując niejako schemat stosowany w piłce ręcznej - kiedy lewy rozgrywający wymienia podania ze środkowym rozgrywającym - zamieniają się pozycjami w ataku.  Ponadto, wydaje się, że sam Chorwat o wiele lepiej czuje się w sytuacji, kiedy ma obok siebie wsparcie w postaci drugiego pivota. Kiedy na pozycji lewego pomocnika próbowani byli Roberto Gagliardini czy Arturo Vidal, takiego wsparcia brakowało, a ponadto, sam Chorwat często rozkładał bezradnie ręce w sytuacjach, nie mogąc znaleźć wolnych przestrzeni dla zawodników grających wyżej. 

Ustawienie Eriksena pozwala także na przesunięcie wyżej Alessandro Bastoniego, który bardzo dobrze czuje się z piłką przy nodze, gdzie czasami dubluje pozycję wahadłowego (przykład w meczu z Bolonią), podczas gdy Milan Skriniar, raczej utrzymuje defensywną dyscyplinę taktyczną, asekurując poczynania Barelli i Hakimiego.  

Wracając do roli Barelli i Eriksena – w obu przypadkach zauważalny jest również inny model pressingu. Włoch w porównaniu do Duńczyka atakuje swoich przeciwników niżej. Z czego wynika ten fakt? Wydaje się, że może mieć to na celu ukrycie wad poszczególnych zawodników. Z pewnością Eriksen i Perisic lepiej się czują broniąc z dala od swojego pola karnego, podczas gry Barella dobrze radzi sobie w fazie odbioru piłki, a Hakimi, tłumacząc “łopatologicznie” - jest bardziej obrońcą niż jego partner po przeciwległej stronie.  

Takie zróżnicowanie jest korzystne dla Milana Skriniara i Alessandro Bastoniego, bowiem Słowak dał się poznać jako piłkarz lepiej czujący się broniąc własnego pola karnego, a Włoch - dobrze radzi sobie w bocznych sektorach, co pozwala zespołowi płynnie przesunąć linię defensywną w przypadku przedostania się rywala bocznym sektorem boiska.  

Brak materiału w postaci nagrania powoduje niemożność zaprezentowania niniejszego zachowania.  

Co mówią statystyki? 

Pewne odzwierciedlenie sposobu gry Interu charakteryzuje opis zamieszczony przez portal whoscored.com. Dziennikarze przedstawiają drużynę Antonio Conte jako zespół skoncentrowany na grze z kontrataku, atakujący głównie środkiem pola i prawą stroną boiska, stosujący krótkie podania, bardzo silny w defensywnie oraz obronie stałych fragmentów gry oraz (co ciekawe) mało agresywny. Prawdopodobnie wynika to z faktu, że jak do tej pory Inter jest najrzadziej karaną kartkami drużyną w lidze.  

Statystyki potwierdzają również, że Nerazzurri bardzo rzadko decydują się na ataki lewą stroną boiska – 32 % procent przeprowadzanych ataków tą flanką daje ostatni wynik w ligowej tabeli. Ponadto, liczby potwierdzają, że Inter jeśli strzela – to głównie w polu karnym. Bramki spoza pola karnego to zaledwie 30% wszystkich zdobytych – gorzej w tej statystyce wypada wyłącznie Atalanta.  

Dziennikarze portalu jako najgorszy element gry Interu określili grę w powietrzu – w statystyce wygranych górnych piłek Inter zajmuje dopiero 16 miejsce.  

Co można poprawić? Podsumowanie. 

Cóż - tak naprawdę to niewiele. Wydaje się, że obecny progres drużyny można uznać za wystarczający - trener znalazł sposób na wykorzystanie atutów swoich piłkarzy i ukrycie ich poszczególnych wad. Z pewnością można pracować nad zwiększeniem zagrożenia po lewej stronie boiska, choć do wykonania progresu być może potrzebne będzie sprowadzenie konkretnego piłkarza. Nadal można pracować nad zwiększaniem przydatności Christiana Eriksena – bowiem Duńczyk pomimo, że już teraz wygląda dobrze na pewno może poprawić swoje statystyki bramek czy asyst.  

Ostatnim elementem, który przychodzi mi do głowy jest egzekwowanie stałych fragmentów gry- choć i ten element w porównaniu do minionego sezonu - wygląda lepiej. 

Źródła wykorzystane w artykule: 

www.totalfootballanalysis.com 

www.themastermindsite.com 

www.breakingthelines.com